DELEN
Gepubliceerd: 1 september 2025
“Vrijheid vieren is prachtig — maar wat doen we als vrijheid een vrijbrief wordt om over grenzen heen te gaan?”
We weten allemaal dat het gebeurt, maar we praten er zelden over.
Die momenten waarop iemand denkt dat vrijheid betekent dat alles kan.
Waar aanraking zonder toestemming ineens wordt weggezet als “speels” of “gewoon onderdeel van de scene”.
Veel van ons herkennen die grenzen diep vanbinnen, maar hardop uitspreken? Dat doen we niet. Te vaak is het afgedaan met: zo ging dat vroeger nu eenmaal of het hoort erbij.
En zo blijft hij in de ruimte hangen: de roze olifant. Op onze boten tijdens Pride, in de clubs, op feestjes.
Iedereen voelt dat hij er is. Niemand durft hem echt aan te wijzen.
Ik stond afgelopen editie op een boot bij de Canal Parade in Amsterdam. De zon scheen met momenten, de muziek dreunde, het water glinsterde. Om me heen: dansende lichamen, blije gezichten, een explosie van vrijheid en liefde. Ik stond daar met mijn man. We dansten, genoten, gewoon samen, op onze manier.
Tot ik op een onverwacht moment iemand tegen me aan voelde schuren. Tegen mijn rug, tegen mijn billen. Intiem. Aangekleed maar overduidelijk seksueel. Heel even dacht ik — in de roes van de dag — dit zal mijn man wel zijn. Tot ik zijn stem hoorde zeggen: “Dat is wél mijn man.”
Waarop de ander antwoordde: “Dat weet ik.”
Advertentie
“Vrijheid vieren is prachtig — maar wat doen we als vrijheid een vrijbrief wordt om over grenzen heen te gaan?”
Op dat moment bewoog mijn wereld even niet. Alles stokte. Wat er daarvoor was: de muziek, de liefde, de veiligheid. Alles verdween. Want wat ís dit? Wat denkt iemand dan precies? Dat ik het wíl? Dat ik dit vraag? Dat mijn lichaam zomaar beschikbaar is, zelfs met mijn man duidelijk bij me?
Neen, tenzij.
Niet: “ja, als je niks zegt”.
Niet: “ik dacht dat je het oké vond.”
Neen. Tenzij. Tenzij ik toestemming geef. Een signaal geef. Een blik, een woord. Iets.
Doch ik gaf niets. Behalve mijn aanwezigheid. En dat is niet genoeg.
Is zoiets dan normaal? Ik hoop van niet. Maar eerlijk?
Binnen onze community is het jarenlang wel gedoogd.
Dit gedrag is niet nieuw. Het gebeurde vroeger ook — op feesten, in clubs, op Pride. Alleen toen zwegen we. Toen dachten we: “het hoort erbij.” Toen was de ondertoon: ach ja, het is gay culture. Dit kan ik me nog goed herinneren. Maar was het dat wel echt? Of hebben we met zijn allen te lang gezwegen om de sfeer niet te verpesten?
Want ja, het vond toen zeker en ook nu plaats. En nee, niemand zei iets.
We noemden het speels, los, vrij. Maar het was vaak gewoon grensoverschrijdend. Daarbij als je er iets van zei, was jij ineens de preutse spelbreker.
Advertentie
“Echter dat zwijgen, dat relativeren, dat normaal vinden — dat heeft onze community niet beschermd.”
Echter dat zwijgen, dat relativeren, dat normaal vinden — dat heeft onze community niet beschermd. Het heeft sommigen juist jarenlang ruimte gegeven om te doen wat ze wilden. Zonder verantwoordelijkheid. Zonder gevolgen.
Later die avond spraken mijn man en ik er samen over. Het bleef hangen. Het deed iets met mij, met ons. Een duidelijke impact.
Want zelfs op een plek waar we ons veilig voelden in onze bubbel en op onze Pride-boot, werd die veiligheid ineens doorgescheurd.
Zo’n moment lijkt klein van buiten, toch van binnen doet het iets.
Het verplaatst je, verwart je, laat je nadenken over waar de grens eigenlijk had moeten worden getrokken.
En dan besef je: die grens was er allang. Alleen werd hij overschreden. Door een ander die duidelijk zijn grenzen niet kende, noch die van een ander respecteerde.
Dus trek ik nu die grens.
Een harde, duidelijke, onmiskenbare: Hier eindigt het. Neen, tenzij!
Want ik zal mijn vreugde niet inleveren omdat een ander zijn handen niet thuis kan houden. Ik zal mijn vrijheid niet kleiner maken omdat jij jouw verantwoordelijkheid niet wil dragen.
Ik zal niet langer stil zijn over wat nooit normaal had mogen zijn.
Vier. Dans. Flirt. Leef.
Maar met toestemming. Met respect.
Met de simpele waarheid: Neen, tenzij.
En hier eindigt het – Neen tenzij!
BART COCHET
Hoofdredacteur
Jouw steun maakt het verschil!
Queer Nederland draait op de inzet en passie van een geweldig en uniek team dat zich dagelijks inzet om onze lhbtiq+ community van relevante en diepgaande content te voorzien. In deze roerige tijden is het essentieel dat we onze verhalen blijven vertellen, maar daarvoor hebben we jouw hulp nodig! Door Queer Nederland te steunen draag je bij aan het vertellen van meer diverse verhalen en het creëren van frisse content die bijdraagt aan de zichtbaarheid, acceptatie en emancipatie van de lhbtiq+ gemeenschap.
Steun de toekomst en doneer wat je kunt missen. Of het nu €5, €50, €500 of een ander bedrag is, jouw bijdrage helpt ons om een onafhankelijk en breed gedragen lhbtiq+ platform van Nederland te creëren.