DELEN
De inhoud en beweringen in dit ingezonden artikel zijn uitsluitend de verantwoordelijkheid van de auteur. Queer Nederland onderschrijft niet noodzakelijkerwijs de meningen, feiten of conclusies die in het artikel worden gepresenteerd. Wij zijn niet verantwoordelijk voor eventuele onjuistheden of gevolgen voortvloeiend uit de inhoud van dit artikel. De tekst is enkel aangepast op interpunctie en taalfouten.
Gepubliceerd: 7 november 2025
Ja.
Kortste column ooit?
Nee, er is meer over te zeggen. Als je vrijgezel bent en geen kinderen hebt, neem je de gevolgen van je beslissingen grotendeels voor eigen rekening. Dat betekent niet dat niemand anders door je beslissingen mogelijk geraakt wordt. Stel je bent lid van een vriendengroepje en je komt uit de kast. Daarop valt de groep uit elkaar omdat sommige leden je geaardheid niet kunnen accepteren. Daarvan zouden ook de leden van de groep last hebben die je zijn blijven steunen. Dat is jammer, maar als het allemaal volwassenen zijn, zullen ze met dat soort vervelende situaties moeten leren omgaan.
Maar hoe zit het met kinderen, en vooral met je eigen kind? Ik ben ruim drie jaar de trotse, blije (en vermoeide) ouder van Jip. In diezelfde drie jaar ben ik erachter gekomen dat ik mijn queerness met mensen in mijn omgeving wil delen. Niet met de meneer achter de kassa in de supermarkt en ook niet met mijn collega’s (vanwaar ik deze columns onder pseudoniem schrijf). Maar met wie dan wel? Elke queere mens zal hier ooit over na hebben gedacht, ook al was het met het resultaat om met niemand open kaart te spelen. En elke queere mens weet dat reacties op een coming-out niet altijd louter positief zijn. Afgewezen worden om wie je bent, ook dat is een vervelende situatie waar we helaas mee moeten leren omgaan.
Jip heeft hiermee niets van doen. Die heeft er niet voor gekozen om het kind van een queere ouder te zijn. Die begrijpt – logisch op die leeftijd – niet eens wat queerness is, ook al leg ik bij tijd en wijle uit dat je een man, een vrouw of gewoon een mens kunt zijn die niet in een van de binaire hokjes past. Dat mensen hier vervelend over zouden kunnen doen, zou Jip nog veel minder begrijpen. En omdat die een kind is, is die ook kwetsbaarder dan een volwassene. Er zijn vervelende situaties waar ik, met mijn levenservaring van dik 30 jaar, iets beter mee kan of moet leren omgaan dan een kind met een tiende van die levenservaring. Naar mijn idee moet ik dit in mijn achterhoofd houden bij het nemen van beslissingen.
Advertentie
Als je uit de kast komt, speelt het niet alleen een rol in welke context je dat doet, maar ook als wát je uit de kast komt.
Jip heeft niet veel familie. Marijn (mijn partner) en ik zijn allebei enig kind. Marijns familie woont een beetje in de buurt van waar wij nu wonen. Mijn familie woont grotendeels een paar honderd kilometer hiervandaan. Velen zijn bejaard. Mijn moeder is al voor Jips geboorte overleden; mijn vader is recentelijk 75 jaar geworden. We hebben een verhouding die een vriendin eens als ‘gedistantieerde nabijheid’ beschreef. We hebben contact maar ik mis belangstelling en openheid. Marijn heeft een soortgelijke relatie met haar ouders. Er is betrokkenheid maar ook onbegrip voor wat buiten de nauwe burgerlijke kaders valt. Ik voel geen veiligheid om altijd te laten weten wat ik denk en voel.
Als je uit de kast komt, speelt het niet alleen een rol in welke context je dat doet, maar ook als wát je uit de kast komt. Homo’s en lesbiennes van nu staan op de schouders van de gays van weleer die decennialang kennis hebben verspreid en voor acceptatie hebben gevochten. Ik ben niet homo, ik ben panseksueel. Dat betekent dat ik op mensen ongeacht hun gender of geslacht kan vallen. En ik ben non-binair. Dat betekent dat ik me buiten de hokjes ‘man’ en ‘vrouw’ plaats. Voor panseksuele en non-binaire mensen zijn er nauwelijks schouders om op te staan. Wij zijn de schouders. Een man die in het jaar 2025 tegen zijn vader zegt ‘Pap, ik ben homo’ mag helaas niet altijd op begrip rekenen, maar de kans dat pap zegt ‘Eh, wat is dat?’, die is vrij klein. Bij mij is die kans vrij groot. Een coming-out als panseksueel of non-binair houdt vaak in dat je eerst een college ‘Sekse en gender voor beginners’ moet geven. Zeker onder ouderen is er weinig kennis. Daar komt bij dat mijn coming-out niet meteen zichtbare gevolgen heeft. Het is niet zo dat ik met een nieuwe partner thuiskom of me heel anders ga gedragen of kleden. Het is me voorlopig vooral om begrip te doen. Het is fijn als je tegenover je familie open kunt zijn over hoe je jezelf ziet en voelt. Maar daarbij moet ik dus rekening houden met het feit dat mijn ‘smaakje’ van queerness minder bekend is en de kans dus groter dat het niet begrepen of niet serieus wordt genomen.
Advertentie
Als je een kind hebt, weeg je zijn belangen mee in je beslissingen. Jips belangen zijn niet absoluut, maar de mijne ook niet.
Familieverhoudingen veranderen soms als een kind geboren wordt. Ik heb in het begin geworsteld met het feit dat mijn vader vrijwel geen herinneringen heeft aan de tijd toen ik een baby was (logisch, hij was de hele dag aan het werk) en daardoor ook weinig begrip kon opbrengen voor onze situatie toen Jip een baby was. Maar we hebben het contact nooit verbroken. Hij blijft mijn vader. Hij is een van de weinigen die me in zijn armen heeft gehouden in mijn babytijd. Het deed iets met me om te zien hoe hij Jip als baby in zijn armen hield. Inmiddels zijn we een aantal jaren verder en vindt Jip het grappig dat die mijn kind is en ik dan weer het kind van mijn vader. De aanwezigheid van concrete personen maakt familierelaties inzichtelijker voor Jip. Het voegt iets toe dat een kind dat nooit tantes of ooms zal hebben, door míjn tantes of ooms wordt vertroeteld. Het voegt iets toe als er in Jips leven mensen zijn die mij al als peuter hebben zien rondscharrelen. Ik krijg het idee dat er een doorlopende lijn is, een rode draad waaraan eerst mijn vader was geregen, dan ik en nu ook Jip. Die draad wil ik niet zomaar doorknippen.
Er zijn familieleden bij wie ik, als ik vrijgezel zonder kind was geweest, misschien de gok – en de tijd – had genomen om ze te vertellen dat ik queer ben en wat dat inhoudt. Als ik daardoor het contact was kwijtgeraakt, was dat maar zo geweest. Ik heb al meer dan 30 jaar van mijn leven met mijn familie mogen doorbrengen. Als het op dat punt gestopt was, had ik er ook mee kunnen leven (en wie weet zouden ze later zijn bijgedraaid). Bij een jong kind en bejaarde familieleden ben ik minder geneigd om die gok te nemen. Als we contact willen tussen Jip en de generatie van mijn vader, moet het nú gebeuren. Misschien kan het over een aantal jaren al niet meer. Ik vraag me daarom bij elke persoon af: wat voegt het toe als ze weten dat ik queer ben? Wat zouden ze ervan vinden? En heb ik er zelf wat aan om het te vertellen?
Kinderen geven veel maar ze nemen ook veel. Als je een (jong) kind hebt, wordt je vrijheid deels beperkt: de vrijheid om rustig de krant te lezen; de vrijheid om de hele dag door een stad te dolen en daarna urenlang in een restaurant te hangen; maar ook de vrijheid om uit de kast te komen. Als je een kind hebt, weeg je zijn belangen mee in je beslissingen. Jips belangen zijn niet absoluut, maar de mijne ook niet. Hoe ga ik er dus mee om? Ik heb een aantal familieleden verteld dat ik queer ben en ik heb het geluk gehad dat dit redelijk goed is ontvangen. Maar er zijn anderen, waaronder mijn vader, bij wie ik het risico niet wil lopen dat het contact zodanig verslechterd dat het een impact heeft op Jip. Is dat niet raar, contact willen houden met mensen die je wellicht af zouden wijzen om wie je bent? Ja, dat is raar. Het is niet fijn. Maar relaties zijn niet zwart-wit. Ook dat is iets wat ik beter ben gaan beseffen sinds Jip er is. Er zijn niet altijd duidelijke scheidslijnen. Er is niet altijd een streep in het zand die je kunt trekken. Soms is er alleen maar een grijs gebied waarin je probeert keuzes te maken die enigszins werken – voor jezelf en voor je kind.
Joris
Gastcolumnist
Jouw steun maakt het verschil!
Queer Nederland draait op de inzet en passie van een geweldig en uniek team dat zich dagelijks inzet om onze lhbtiq+ community van relevante en diepgaande content te voorzien. In deze roerige tijden is het essentieel dat we onze verhalen blijven vertellen, maar daarvoor hebben we jouw hulp nodig! Door Queer Nederland te steunen draag je bij aan het vertellen van meer diverse verhalen en het creëren van frisse content die bijdraagt aan de zichtbaarheid, acceptatie en emancipatie van de lhbtiq+ gemeenschap.
Steun de toekomst en doneer wat je kunt missen. Of het nu €5, €50, €500 of een ander bedrag is, jouw bijdrage helpt ons om een onafhankelijk en breed gedragen lhbtiq+ platform van Nederland te creëren.