Tijdens de Tweede Wereldoorlog werden homoseksuelen in Nederland, hoewel in mindere mate dan in Duitsland, ook vervolgd door de nazi’s. Homoseksualiteit was destijds strafbaar volgens de Nederlandse wetgeving. Echter de Duitse bezetters voerden een veel strenger regime in, waarbij homoseksuelen werden gearresteerd en naar concentratiekampen werden gestuurd. Velen van hen vonden de dood in deze kampen, waar ze naast de Joodse slachtoffers werden gemarginaliseerd en mishandeld.

Een van de bekendste queer verzetsstrijders in Nederland was Willem Arondeus, een kunstenaar en schrijver die openlijk homoseksueel was. Hij speelde een sleutelrol bij het verzet tegen de nazi-bezetting door samen te werken met andere verzetsstrijders om distributiekantoren aan te vallen en documenten te vernietigen. Arondeus werd uiteindelijk gevangengenomen en geëxecuteerd door de nazi’s, maar zijn moed en zijn rol als queer verzetsstrijder blijven een inspiratiebron.

Na de oorlog werd de geschiedenis van queer verzetsstrijders vaak vergeten of genegeerd, een fenomeen dat bekend staat als “queer erasure”. Veel van deze individuen werden niet erkend voor hun bijdragen aan het verzet mede omdat hun seksuele oriëntatie als ongemakkelijk of controversieel werd beschouwd. Pas later in de 20e eeuw begon de erkenning van hun heldendaden te groeien waarbij hun verhalen werden opgenomen in een breder begrip van de nationale geschiedenis en de strijd voor vrijheid en rechtvaardigheid.

Frieda Belinfante en Willem Arondeus zijn slechts twee voorbeelden van de vele queer individuen die hun leven riskeerden tijdens de Tweede Wereldoorlog. Hun verhalen dienen als herinnering aan de diversiteit van de verzetsbeweging en als eerbetoon aan de veerkracht van de lhbtiq+ gemeenschap in tijden van onderdrukking en conflict.